بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به آسمان و به شب درآينده

وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ

و چه دانستت چيست شب درآينده

النَّجْمُ الثَّاقِبُ

آن ستاره تابنده

إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ

نيست كسى جز بر او است نگهبانى

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ

پس بنگرد انسان از چه شد آفريده

خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ

آفريده شد از آبى جهنده

يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ

كه برون آيد از ميان كمر و استخوانهاى سينه

إِنَّهُ عَليٰ رَجْعِهِ لَقادِرٌ

همانا او است بر بازگردانيدنش توانا

يَوْمَ تُبْلَي السَّرائِرُ

روزى كه فاش شوند رازهاى درون

فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ

پس نيستش نيرويى و نه ياورى

وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ

سوگند به آسمان داراى برگشت يا باران

وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ

و به زمين داراى شكاف

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ

كه آن است همانا گفتارى جداسازنده

وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ

و نيست آن ياوه (شوخى)

إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْداً

همانا ايشان نيرنگ آرند نيرنگى

وَ أَكِيدُ كَيْداً

و نيرنگ آرم نيرنگى

فَمَهِّلِ الْكافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْداً

پس مهلت ده كافران را مهلتشان ده اندكى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به بامداد

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

و شبهاى ده‌گانه

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

و جفت و تك

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

و به شب گاهى كه برود

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا هست در اين سوگندى براى خردمند

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا نديدى چه كرد پروردگار تو به عاد

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

ارم داراى ستون

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

آنى كه آفريده نشد مانندش در شهرها

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و ثمودى كه بريدند سنگ را به دره

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و فرعون دارنده ستونها (يا ميخها)

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

آنان كه سركشى كردند در شهرها

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

پس فراوان كردند در آنها تبهكارى را

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پس بريخت بر آنان پروردگار تو تازيانه عذاب

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

همانا پروردگار تو است در كمينگاه

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما هر گاه بيازمايدش پس تنگ گيرد بر او روزيش را گويد پروردگارم خوارم ساخت

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

نه چنين است بلكه گرامى نداريد يتيم را

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و ترغيب نكنيد بر خورانيدن بينوا

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و خوريد ميراث را خوردنى گوارا (يا انبوه)

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

و دوست داريد مال را دوستى فراوان

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه چنين است هر گاه كوبيده شود زمين كوبيدنى كوبيدنى

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و بيايد پروردگار تو با فرشتگان صفى صفى

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

و آورده شود آن روز دوزخ در آن روز يادآور شود انسان و كجاستش يادآورى

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد كاش پيش مى‌فرستادم براى زندگانى خويش

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

پس در آن روز عذاب نشود چون عذاب او كسى

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و بسته نشود چون بستن او كسى

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

پس درآى در بندگانم

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم